Για τους εργαζόμενους ανάγκη να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος της καπιταλιστικής ανάπτυξης...Ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος

Η έξοδος και οι θυσίες

«Η επιτυχής έξοδος στις αγορές είναι αποτέλεσμα των 

θυσιών του ελληνικού λαού και δεν πρέπει να πάνε χαμένες». 

Το επιχείρημα αυτό προβάλλεται αυτές τις μέρες συστηματικά από τη φιλοκυβερνητική προπαγάνδα. Λίγο - πολύ γίνεται προσπάθεια να περάσει στους εργαζομένους η άποψη ότι τα βάσανά τους τελειώνουν, ότι με την καπιταλιστική ανάκαμψη που θα έρθει θα ζήσουν σε συνθήκες ευημερίας, οι θυσίες θα δικαιωθούν.

Είναι αλήθεια ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάνει πολλές και βαριές θυσίες, όχι όμως μόνο τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης. Έχει αξία να θυμηθούμε ότι η ελληνική καπιταλιστική οικονομία το 2004 σημείωνε σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης. 

Τότε το ΚΚΕ υπογράμμιζε ότι οι μεγάλοι ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα, πολύ μεγαλύτεροι από αυτούς του μέσου όρου της Ευρωζώνης, συνοδεύονταν από επιδείνωση της θέσης των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων με χαρακτηριστικά: την υποβάθμιση στη δημόσια Υγεία και Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, εξαιτίας της μεγαλύτερης εμπορευματοποίησης, επιπτώσεις στα εργατικά - λαϊκά εισοδήματα, εξαιτίας των ιδιωτικοποιήσεων σε τομείς Ενέργειας, Ύδρευσης κ.α. του μεγάλου κόστους των Ολυμπιακών έργων. 

Υπογραμμιζόταν η ένταση της εκμετάλλευσης με τη δυσμενή διευθέτηση του συνολικού χρόνου της μισθωτής εργασίας και της πληρωμής της, με την επίσημη ανεργία να ξεπερνά τότε το 12%.

Αυτές οι θυσίες λοιπόν μεγάλωσαν την πίτα του ελληνικού κεφαλαίου (που υποτίθεται ότι θα μοιράζονταν δίκαια), εξασφάλισαν την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, στήριξαν την προσπάθεια του ελληνικού κεφαλαίου να διεκδικήσει καλύτερη θέση στα Βαλκάνια και στη Ν/Α Μεσόγειο.

Οι θυσίες αυτές δεν απέτρεψαν την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, γιατί την οικονομική κρίση την έφεραν ακριβώς οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης και κερδοφορίας.

Την περίοδο 2009-2013 ο ελληνικός λαός υποβλήθηκε σε ακόμα περισσότερες θυσίες με την προώθηση αναδιαρθρώσεων που, σύμφωνα με τους διάφορους παράγοντες του κεφαλαίου και των αστικών πολιτικών κομμάτων θα έπρεπε να είχαν υλοποιηθεί ήδη από τη δεκαετία 1998-2008 αλλά που για διάφορους λόγους καθυστέρησαν. 

Εξαιτίας της κρίσης αλλά και της διαχείρισής της με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων δεκαετιών. 

Οι θυσίες των εργαζομένων όμως θα συνεχιστούν τόσο εξαιτίας των αναδιαρθρώσεων που έχουν προωθηθεί το προηγούμενο διάστημα όσο και γιατί η όποια ανάκαμψη θα συνοδευτεί από τη διατήρηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα, θα συνεχιστεί η υποτίμηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, η μη αποκατάσταση εισοδημάτων που είναι αναπόφευκτη. 

Ενώ βεβαίως θα είναι πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο η ανάκαμψη να οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε νέα κρίση με ό,τι αυτό θα σημάνει για τους εργαζομένους.

Το συμπέρασμα είναι ότι στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και στην ΕΕ οι θυσίες του λαού για το κεφάλαιο δεν θα έχουν τέλος είτε στη φάση της κρίσης είτε στη φάση της ανάκαμψης. Είτε με αυτήν είτε την άλλη διαχείριση, είτε με έξοδο στις αγορές τώρα όπως λέει η κυβέρνηση είτε μετά όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος, ένας φαύλος κύκλος για τους εργαζομένους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Οι εξελίξεις λοιπόν ας γίνουν αφορμή ώστε οι εργαζόμενοι να πειστούν για την ανάγκη να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος...

Από την στήλη «Η Άποψή μας»  του Ριζοσπάστη.