Κυριακή 29 Μαΐου 2011

“To Χρήμα ως Κέρδος” (Μέρος VIΙ)


Το πρόβλημα  λοιπόν, δεν είναι να αποδείξει κανείς  ότι ο μισθωτός εργάτης,  από την εποχή της πρωταρχικής συσσώρευσης μέχρι σήμερα, βρίσκεται κάτω από τον ζυγό των κεφαλαιοκρατών, αυτό άλλωστε έχει αναλυθεί και αποδειχτεί με επιστημονικό τρόπο. Το πρόβλημα είναι πώς, οι ίδιοι οι εκμεταλλευόμενοι, θα γίνει δυνατό, να  κατανοήσουν σε βάθος αυτή την πραγματικότητα, ώστε  να αποχτήσουν συνείδηση της ταξικής τους θέσης, να κατανοήσουν ότι,  μόνο  ο οργανωμένος αγώνας της τάξης των εργατών  ενάντια  στην  τάξη των εκμεταλλευτών,  μπορεί να κάνει την ζυγαριά να γείρει, προς τη μεριά των λαϊκών, των εργατικών συμφερόντων.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν παράγει μόνο το κέρδος - την υπεραξία - για τον κεφαλαιοκράτη, αλλά συγχρόνως και διαρκώς, τους όρους αυτής της παραγωγής. Δηλαδή τον καπιταλιστή και τον μισθωτό εργάτη. 

Δεν είναι όμως, μόνο οι όροι που αναπαράγονται στη βάση αυτής της σχέσης. Είναι ότι  «δεν φτάνει που οι όροι της εργασίας εμφανίζονται στον ένα πόλο σαν κεφάλαιο, ενώ στον αντίθετο πόλο υπάρχουν μόνο άνθρωποι  που δεν έχουν τίποτα να πουλήσουν εκτός από την εργατική τους δύναμη. Δεν φτάνει επίσης που εξαναγκάζονται άνθρωποι να πουλούν θεληματικά τον εαυτό τους. Στην παραπέρα πορεία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής αναπτύσσεται μια εργατική τάξη, που από αγωγή, παράδοση και συνήθεια αναγνωρίζει σαν αυτονόητους φυσικούς νόμους τις απαιτήσεις του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. 

Η οργάνωση του διαμορφωμένου κεφαλαιοκρατικού προτσές παραγωγής σπάει κάθε αντίσταση, η διαρκής δημιουργία ενός σχετικού υπερπληθυσμού (ανέργων) κρατάει σε μια τροχιά, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες αξιοποίησης του κεφαλαίου, το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης εργασίας, επομένως και τον μισθό εργασίας. Ο βουβός εξαναγκασμός των οικονομικών σχέσεων επισφραγίζει την κυριαρχία του κεφαλαιοκράτη πάνω στον εργάτη. 

Είναι αλήθεια πως εξακολουθεί να χρησιμοποιείται  εξωοικονομική, άμεση βία, μόνο όμως σαν εξαίρεση. Για την συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων ο εργάτης  μπορεί ν’ αφεθεί στην επενέργεια των «φυσικών νόμων της παραγωγής», δηλ., στην εξάρτηση του από το κεφάλαιο, εξάρτηση που ξεπηδάει από τους ίδιους τους όρους της παραγωγής που την εγγυούνται και την διαιωνίζουν ».*

Να από πού πηγάζει και η σημερινή απαίτηση της κεφαλαιοκρατίας. Γιατί τα πάρα πάνω, η κυρίαρχη τάξη  τα γνωρίζει πολύ καλά, κι αν προσθέσεις το κράτος και τους μηχανισμούς του, που έχει στη διάθεσή της και τους διεθνείς δεσμούς της, μπορείς να διακρίνεις πεντακάθαρα τη βάση του θράσους που την χαρακτηρίζει. Έτσι προκειμένου να περιφρουρήσει τα συμφέροντά της, φτάνει στο σημείο, όπως συμβαίνει και σήμερα,  να  απαιτεί από τους εργαζόμενους, να συναινέσουν στον αυτοαφανισμό τους.

Το προλεταριάτο όμως σήμερα έχει στη διάθεσή του, πέρα από το ταξικό του ένστικτο που το χαρακτηρίζει, την μεγάλη και πλούσια σε συμπεράσματα επαναστατική του ιστορία, αλλά κυρίως την επαναστατική  μαρξιστική θεωρία. Και  αυτή είναι η βάση κάθε αισιόδοξης πλευράς  για την τελική έκβαση του αγώνα της εργατικής τάξης.

Εκείνο που μένει σήμερα, και εδώ δοκιμάζεται η σοσιαλιστική διανόηση και οι πρωτοπόρες δυνάμεις της εργατικής τάξης, είναι ότι: 
το ταξικό ένστικτο των προλετάριων,  έχει ανάγκη  να  ε κ π α ι δ ε υ τ ε ί   για να μετατραπεί σε προλεταριακή ταξική θέση… Αυτή η εκπαίδευση και η επανάσταση καθορίζονται, σε τελευταία ανάλυση, από την ταξική πάλη της εργατικής τάξης, που διεξάγεται πάνω στις αρχές της θεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού”.

Γιατί μόνο έτσι, δηλαδή, “από τη στιγμή της συνένωσης της μαρξιστικής θεωρίας με το εργατικό κίνημα (ύστατη πραγματικότητα θεωρίας & πράξης), η φιλοσοφία – όπως λέει ο Μαρξ- παύει να «ερμηνεύει τον κόσμο». Γίνεται όπλο για την «μεταβολή» του: για την   ε π α ν ά σ τ α σ η…  
Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα. Δίχως όμως το επαναστατικό κίνημα δεν υπάρχει επαναστατική θεωρία - ιδιαίτερα στο φιλοσοφικό τομέα. Η πάλη των τάξεων και η μαρξιστική - λενινιστική φιλοσοφία είναι ενωμένες, όπως τα δόντια με τα χείλη”.** 

Συνεχίζεται...

 * Καρλ Μαρξ, “Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ”, τόμος Ι, σελ.762

**Λουί Αλτουσέρ, ΘΕΣΕΙΣ, εκδ. «Θεμέλιο»   σελ.. 39 - 49  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου