Η καταδίκη, με αυτόν τον τρόπο...θυμίζει την ''καταδίκη του λούτσου που αποφασίστηκε να τον πετάξουν στο ποτάμι''.

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2010

....κάθε μέρα ξοδεύονται από τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ), τόννοι χαρτιού, τυπογραφικής μελάνης, και ανάλογη ηλεκτρική ενέργεια, χωρίς να υπολογίζονται οι εργατοώρες, απλώνοντας σαν κουρτίνα την ακατάσχετη όσο και ανυπόφορη φλυαρία της αστικής και μικροαστικής διανόησης, με μόνο σκοπό να κρύψουν το αίσχος, αλλά κυρίως, ότι σε τελευταία ανάλυση συστήνει το ιστορικό αδιέξοδο και τέλος της καπιταλιστικής εποχής: τη μισθωτή δουλεία. Δηλαδή την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ο 21ος αιώνας, θα είναι ο αιώνας των κοινωνικών αλλαγών σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν χωράει αμφιβολία γιαυτό Έχουν ωριμάσει πλέον οι υλικοί όροι και οι κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για τον σκοπό αυτό. Αλλά, κοινωνική αλλαγή, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τον οργανωμένο αγώνα της εργατικής τάξης. Και για να γίνει αυτό, όλα δείχνουν ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και δράσης των εργαζόμενων, ώστε, οι εργαζόμενοι, να ταυτιστούν με το πραγματικό τους συμφέρον, δηλ., με το συμφέρον της τάξης τους. Που σημαίνει συνειδητοποίηση της θέσης τους, πολιτική συνειδητοποίηση των προβλημάτων τους, πολιτική τέλος καταδίκη και κατάργηση των αιτίων που τα γεννούν. Και επειδή όλα φαίνεται να βρίσκονται σε μια καινούργια αφετηρία, οι εργαζόμενοι πρέπει να εμπιστευθούν τον εαυτό τους και μόνο, τη δική τους οργάνωση, τη δική τους τάξη. Η απελευθέρωση τους από το ζυγό του κεφαλαίου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι μόνοι τους, είναι ''δική τους υπόθεση'', και είναι ανάγκη να κατανοήσουν βαθιά, γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία, με την γενική ισχύ που έχουν σήμερα τα ΜΜΕ, ότι τελικά θα νικήσουν, όχι με την βοήθεια της διανόησης, αλλά παρά την αντίστασή της.

Και είναι έτσι, ''γιατί η σύνθεση της διανόησης διαγράφεται τόσο καθαρά όσο και η σύνθεση της κοινωνίας που ασχολείται με την παραγωγή υλικών αγαθών, και είναι αναντίρρητο, στην κοινωνία που βασιλεύει και κυβερνάει ο καπιταλιστής στη διανόηση δίνουν τον τόνο οι καριερίστες μισθοφόροι της αστικής τάξης'', οι ευρωπαπατζίδες, οι καπάτσοι δημοπράτες του λαϊκού πλούτου, οι ελευθεραγορίτες.

Η αστική διανόηση έχοντας συνείδηση της ταξικής της θέσης, στρατευμένη στην υπηρεσία της τάξης της, είναι μια διανόηση ήσυχη και ικανοποιημένη, ξένη προς κάθε παραλογισμό και που ξέρει καλά τι θέλει και τι κάνει. (Αναπαραγωγή υποταγμένων διανοούμενων και εργατών, για την αρπαγή του παραγόμενου πλούτου, συκοφαντικές εκστρατείες ενάντια στους αγώνες των εργαζομένων, αποθέωση της ''ελεύθερης'' αγοράς, δηλ., του ληστρικού καπιταλιστικού συστήματος, ''ιδεολογική'' στήριξη στην εμπορευματοποίηση της κοινωνικής ζωής. Ιδεολογικοποίηση της χειραγώγησης και εμπορευματοποίησης της πολιτιστικής δραστηριότητας και της τέχνης, με σκοπό από τη μια, τον εξωραϊσμό της ιδιωτικής ζωής του καπιταλιστή, την άμβλυνση των εσωτερικών αντιθέσεων του εκμεταλλευτικού συστήματος, και από την άλλη, αποκόμιση κέρδους. Και με μια ακατάσχετη ωραιολόγα μπουρδολογία, στα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης πχ ''Η τέχνη από μόνη της είναι μια εικόνα, ένα όραμα, ένα σύννεφο! Η τέχνη ούτε απομυθοποιήται, ούτε μπορεί κανείς να τη βάλει σε μέτρο. Είναι ένα σύννεφο, ένας άνεμος, ο οποίος περνά και σε γοητεύει...('''Έψιλον''(Ε) 26.10.08 σελ. 23)  ή, διαλέξεις του τύπου ''Η ηθική της γραμμής στη βυζαντινή αγιογραφία'' κλπ., πολιτικοποιούν τον εφησυχασμό και την ατομικότητα, αποπροσανατολίζοντας το λαό από τα πραγματικά του προβλήματα και κυρίως από την ταξική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.

Η μικροαστική διανόηση, η δημοκρατική ή, οι "αριστεροί", όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, που παλεύουν για ''σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο'', που τοποθετούν τον ''άνθρωπο και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη'' όχι μόνο δεν αρνούνται αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή τον τόνο στη διανόηση τον δίνουν τα κέντρα προπαγάνδας της αστικής τάξης, αλλά αντίθετα το υπογραμμίζουν έντονα, πασχίζοντας να αποδείξουν ότι αυτό είναι ανήθικο, πασχίζοντας να το καταδικάσουν, να το συντρίψουν με τις προσπάθειές τους, να το ντροπιάσουν και να το εκμηδενίσουν ξεχύνοντας ένα ατελείωτο χείμαρρο φράσεων για παιδεία, δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, διαφάνεια και ότι φιλοπρόοδο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Να φαντάζεσαι ότι αυτή η χειμαρρώδης φρασεολογία, είναι ικανή να κάνει την αστική διανόηση να ντραπεί για τον αστικό της χαρακτήρα, είναι στον ίδιο βαθμό γελοίο, όσο και οι επιδιώξεις των μικροαστικών κομμάτων και των οικονομολόγων τους, να φοβερίσουν την αστική τάξη, με το ότι τραβάει προς την καταστροφή του λαού, την ανεργία, την εξαθλίωση και την πείνα. Η καταδίκη, με αυτόν τον τρόπο, της αστικής τάξης και των ιδεολογικών της εκπροσώπων, από την δημοκρατική μικροαστική διανόηση, και στην καλύτερη των προθέσεων, είναι υποκριτική και θυμίζει την ''καταδίκη του λούτσου που αποφασίστηκε να τον πετάξουν στο ποτάμι''.

Το μέρος εκείνο της διανόησης που αναγνωρίζει τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης καί θέλει να πιστεύει ότι στέκεται στο πλευρό της, πρέπει να το αποδείξει στη πράξη επικαιροποιώντας το ιστορικό χρέος της εργατικής τάξης. Τότε μόνο μπορεί να υπολογίζει σε γόνιμη δράση, όταν βάλει τέλος στις αυταπάτες που καλλιεργούν τα κέντρα προπαγάνδας της αστικής τάξης, και αναδείξει την πραγματική και όχι την επιθυμητή εξέλιξη, τις πραγματικές και όχι τις ενδεχόμενες κοινωνικές-οικονομικές σχέσεις παρουσιάζοντας, ξανά από την αρχή, μια ολοκληρωμένη εικόνα της σημερινής πραγματικότητας, σαν καθορισμένου συστήματος σχέσεων παραγωγής, ώστε δείχνοντας τον αναγκαίο χαρακτήρα της εκμετάλλευσης και της απαλλοτρίωσης των εργαζομένων μέσα σ' αυτό το σύστημα, να δείξει τη διέξοδο εκείνη απ' αυτό το καθεστώς, την οποία υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη. Επίμονα, με σιγουριά, αισιοδοξία, και αποφασιστικότητα, απέναντι στις ειρωνείες και τα ψέμματα, στους αφορισμούς και στα ιδεολογήματα της αστικής τάξης και των εκπροσώπων της. Να τονίζει ότι τα συνθήματα για την συγκράτηση του κατώτερου μισθού στο επίπεδο μιας ανθρώπινης διαβίωσης η ''την κρίση να την πληρώσει η πλουτοκρατία '' κλπ., δεν είναι τίποτε άλλο από προσπάθειες και αγώνες για την συγκράτηση της δοσμένης αξίας της εργασίας και ότι η εργατική τάξη ''δεν πρέπει να υπερβάλλει την αποτελεσματικότητα αυτών των καθημερινών αγώνων. Να θυμίζει και να αποδείχνει στους εργαζόμενους ότι παλεύουν ενάντια στα αποτελέσματα και όχι στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων'. Γιατί σήμερα καθώς η κατάσταση εξελίσσεται όλο και χειρότερα για τους εργαζόμενους, για το λαό, είναι ανάγκη να κατανοήσει η εργατική τάξη τη δύναμή της και να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι ''μαζί με όλες τις αθλιότητες που τις επιβάλλει το σημερινό σύστημα, συγχρόνως έχει (υπέρ)αναπτύξει τους υλικούς όρους και τις κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για τον οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας''

Ένα πρώτο μέτρο προς την κατεύθυνση αυτή θα ήταν.....

Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ Η ΑΣΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ*

'Κοινωνική διαβούλευση
η ''στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα''

'' Ένα μέρος της αστικής τάξης θέλει να διορθώσει τα κοινωνικά κακά, για να εξασφαλίσει την ύπαρξη της αστικής τάξης
Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν: οικονομολόγοι, φιλάνθρωποι, άνθρωποι που ασχολούνται με την βελτίωση της κατάστασης των εργαζόμενων τάξεων, ανθρωπιστές, οργανωτές αγαθοεργιών, προστάτες των ζώων, ιδρυτές συλλόγων
υπέρ της μετριοπάθειας, οι πιο παρδαλοί ψευτομεταρρυθμιστές. Και αυτό τον αστικό σοσιαλισμό έφτασαν να τον επεξεργαστούν σε ολόκληρα συστήματα.
Ας αναφέρουμε για παράδειγμα τη Φιλοσοφία της αθλιότητας του Προυντόν.
Οι σοσιαλιστές αστοί θέλουν τις συνθήκες ζωής της σύγχρονης κοινωνίας χωρίς τους αγώνες και τους κινδύνους που απορρέουν αναγκαστικά από αυτήν. Θέλουν τη σημερινή κοινωνία, αλλά αφού της αφαιρεθούν τα στοιχεία που την επαναστατικοποιούν και τη διαλύουν. Θέλουν την αστική τάξη χωρίς το προλεταριάτο Η αστική τάξη, φυσικά, φαντάζεται τον κόσμο όπου κυριαρχεί σαν τον καλύτερο κόσμο. Ο αστικός σοσιαλισμός επεξεργάζεται αυτή την παρήγορη εικόνα σ' ένα μισό η ολοκληρωμένο σύστημα. Όταν παροτρύνει το προλεταριάτο να πραγματοποιήσει τα συστήματά του και να μπει στη νέα Ιερουσαλήμ, τότε κατά βάθος το καλεί απλώς να σταματήσει στη σημερινή κοινωνία, να αποβάλει, όμως, τις εχθρικές αντιλήψεις που έχει γι' αυτήν.
Μια δεύτερη, λιγότερο συστηματική, αλλά πιο πρακτική μορφή αυτού του σοσιαλισμού, δοκίμασε να αποτρέψει την εργατική τάξη από κάθε επαναστατικό κίνημα, αποδείχνοντας ότι δεν μπορεί να την ωφελήσει αυτή η εκείνη η πολιτική αλλαγή, αλλά μονάχα μια αλλαγή των υλικών συνθηκών ζωής, των οικονομικών σχέσεων. Όμως ο σοσιαλισμός αυτός, με την αλλαγή των υλικών συνθηκών ζωής δεν εννοεί καθόλου την κατάργηση των αστικών σχέσεων παραγωγής,που μπορεί να γίνει μονάχα με επαναστατικό τρόπο, αλλά διοικητικές βελτιώσεις που πραγματοποιούνται πάνω στο έδαφος αυτών των σχέσεων παραγωγής και επομένως δεν θα αλλάξει τίποτα στη σχέση του κεφαλαίου και της μισθωτής εργασίας, αλλά στην καλύτερη περίπτωση θα μειώσει για την αστική τάξη τα έξοδα της κυριαρχίας της και θα απλοποιήσει τον κρατικό προϋπολογισμό
Την πιο ταιριαστή του έκφραση ο αστικός σοσιαλισμός την αποκτάει τότε μονάχα, όταν καταντάει ένα απλό ρητορικό σχήμα.

Πράσινη ανάπτυξη

Πράσινη οικονομία! Προς όφελος της εργαζόμενης τάξης. Καταστροφή της κοινωνικής ασφάλισης! Προς όφελος της
εργαζόμενης τάξης. Ελεύθερο ωράριο, κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης, άμεση μείωση μισθών και συντάξεων και αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης των εργαζομένων! Προς όφελος των εργαζομένων.** Αυτή είναι η τελευταία λέξη του αστικού σοσιαλισμού, η μόνη που την εννοεί σοβαρά.
Ο σοσιαλισμός της αστικής τάξης είναι ακριβώς ο ισχυρισμός ότι οι αστοί είναι αστοί προς όφελος της εργαζόμενης τάξης.''

Όρνιθες, αρπακτικά και τρωκτικά

Τελικά αν στηριχτούμε στις εκτιμήσεις των θεμελιωτών του ιστορικού υλισμού, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ότι το νέο-όλο Πάνκαλο κόμμα, δεν είναι και τόσο νέο. Που σημαίνει ότι θάπρεπε να είναι γενικά γνωστός ο χαρακτήρας και ο ιστορικός ρόλος που έχουν παίξει αυτά τα κόμματα στην πάλη των τάξεων.

Αλλά ας δεχθούμε ότι την πρώτη φορά, η εμφάνιση του Πάνκαλου κόμματος στην αρχή της μεταπολιτευτικής περιόδου, βρήκε τον λαό, και εξ αιτίας των τότε πολιτικών συνθηκών, απληροφόρητο. Δεν γνώριζε ο λαός την ιστορικότητα του νέου κόμματος. Εντάξει. Τη δεύτερη φορά όμως; Τι έγινε; Ο λαός

όχι μόνο είχε νοιώσει στο πετσί του, όπως έλεγαν οι παλιοί, την ιστορικότητα και τα ''ηθικά προτερήματα '' του παλιού πλέον νέου-όλου κόμματος, αλλά το είχε στείλει στη λάντζα του αστικού πολιτικού συστήματος. Τι έγινε; Τι άλλαξε; Πώς ένας λαός με ιστορία μεγάλων αγώνων και θυσιών, φτάνει στο σημείο να αφήνει την τύχη του στα χέρια, πότε της Σκύλλας και πότε της Χάρυβδης, δηλ.,του αναγνωρισμένου πλέον δικομματισμού; Είναι το μεγάλο ερώτημα. Είναι το ζήτημα. Ένα καθοριστικό ζήτημα, το οποίο βεβαίως, οι οικονομολόγοι και οι κάθε λογής απολογητές του αστισμού, το θεωρούν λυμένο, προβάλλοντας τη λογική του ευρωμονόδρομου, τη λογική του '' εντάξει μορέ'', ''δεν αλλάζει τίποτα'', ''όλοι ίδιοι είναι'' κλπ.
Έγκυρη απάντηση θα δοθεί, μπορεί να δοθεί και θα δοθεί στην πράξη, από τις οργανωμένες δυνάμεις της εργατικής τάξης, από την μαζική δράση των εργαζομένων. Δεν γίνεται αλλιώς. Κοντός ψαλμός...

* ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ Μανιφέστο ( Εκδ., ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, σελ. 61-62)
** Στο αυθεντικό κείμενο: Ελεύθερο εμπόριο! προς όφελος της εργαζόμενης τάξης. Προστατευτικοί δασμοί! Προς όφελος της εργαζόμενης τάξης. Φυλακές κελιά! Προς όφελος της εργαζόμενης τάξης.